Tafelmanieren

Negen jaar geleden deed ik voor de eerste keer examen als lactatiekundige om de fel begeerde titel IBCLC te behalen. De opleiding duurde een jaar en de literatuur was grotendeels in het Engels. De lessen gelukkig in het Nederlands. De opleiding was niet zo praktijk gericht, dat stelde mij een beetje teleur. Ik wilde gewoon leren hoe ik moeders kon helpen borstvoeding geven. Wat een stof moesten wij doorploegen! Uiteindelijk bleek ik in de praktijk snel en veel te leren. Eigenlijk is het net als autorijden, pas als je de weg op gaat leer je kijken en anticiperen. In het begin had ik ook een paar zeer toegewijde en ervaren collega's waar ik op terug kon vallen als ik het even niet wist, super fijn!

Mijn gezin heeft ook heel veel geleerd van alles wat ik vertelde. Zo gaf onze oudste dochter voor het vak algemene natuurwetenschappen een presentatie over borstvoeding in een klas vol tieners. Ik was super trots dat zij er een 8 voor haalde. Erg goed ook om al op de middelbare school informatie te krijgen over het geven van borstvoeding. De meeste moeders nemen de beslissing over het wel of niet gaan voeden aan de borst al voor zij een baby verwachten.

Mijn dochter heeft volgens haar eigen zeggen weinig voor de presentatie hoeven doen; zij vertelde gewoon wat ik allemaal tijdens het eten had verteld.

Misschien ga ik binnenkort over aardrijkskunde of geschiedenis praten aan tafel, eens kijken wat daar voor cijfers van komen!

Aan de andere kant: volgend jaar moet ik weer examen doen als lactatiekundige, wij doen dat elke 10 jaar gewoon weer opnieuw. Misschien kan mijn gezin mij overhoren aan tafel voor de grote dag in oktober 2018.